İntihar

Gözlerimden yaş dökmüyorum, nasıl olsa haberin olmayacak.
Sana beslediklerim sana harcamaktan başka bir amaca bürünür diye korkarım.
Bir şair dolusu aşk besledim, şiir gibi sevmelerim bundandır.
Hiçbir şiirde bulunamamışlığımı şiir dediğim kalbine beni koyarak sonlandır.
Henoteistlerin her tanrıya inanması gibi, herkese inanmaktan korkar oldum.
Hayatta bir tahammüllük canım kalmış gibi, kendimi intiharın eşiğinde buldum.
Bana harcadığın sevgin yağmur kadarken bulutlar bu şehri terk etti.
Yaşam deyişlerimde senin adın geçsin derken, adının geçtiği yerlerde ölüyüm şimdi. 

Yokluğunda benden çok varsın bende.

Yağmur yağdı.
Ve silindi insanların izleri kaldırımlardan.
Bense yağmura bıraktım izlerimi.
Buradaki insanlar yağmur yağınca başlarlar evlerine koşuşturmaya.
Ben yağmur ne zaman dursa o zaman yürüyorum evime.
Sırf sen yağmurda yürümeyi sevdiğin için.
Bu sokağın sessizliğini, çürümüş tahta pencereyi açarak bölüyorum her yağmur sonrasında.
Gri gökyüzünün altında, karanlığa göz kırpmış bir sokağa döküyorum sigaramın küllerini.
Dumanı rüzgarla dağılıyor.
Gökyüzünün rengini verdiği deniz, penceremden gözükmüyor.
Bu zamana kadar buradan seyrettiğim insanlar, senin kadar güzel gülmüyorlar.
Ve sokak lambaları...
Benim sokağımı aydınlatmıyorlar.
Böyle olunca hiçbir anlamı kalmıyor yalnızlığın.
Küçücük penceremden hiçbir insanın göremediği çok şey gördüm belki.
Ama her insanın görebildiği şeylere çok uzaktayım.
Bu yüzden kıskanıyorum yanından habersizce geçen bütün insanları.
Topluma marjinal kalıyorum.
Benim için sen artık görünebilir değilsin.
Benim için sadece hissedilebilirsin.
Bu pencereden görebildiğim güzel bir manzaram olmadı benim.
Ama inanıyorum ki,
Bir gün yine seyrine dalıp gittiğim o manzara yüzün olacak.
Ben çok hayaller kurdum.
Hiçbiri gerçek olmadı sevgilim.
Hayatımda bir kaç güzel şey var.
Biliyorum...
Hepsi yakın bir zamanda hüzün olacak.

Terkedilişte.

Bu sefer acılara kuruldum, benzersiz ölümler düşlüyorum geceleri.
Üst üste yakılan sigaralar yüzünden biramın sıcacık olmasına kızıyorum.
Göğüs kafesimdeki ateşin kızgınlık derecesini dinlediğim şarkılardan öğren.
Her defasında ağlamaya yer arıyorum, yanın müsait değil.
Bir hiç kadar değerliyim şimdi, bir piç gibi terk edildim.
Seni doya doya öpmenin hayalleriyle yeniden var olup, yanımda olmayışınla yeniden yok oluyorum.
Yaşadığıma inandığım anda çalan şarkılarla hala ölü olduğumu fark edip de yaktığım sigaranın ilk saniyesisin.
Hiçbir şeyin aydınlatamadığı geceleri aydınlatmaya çalışan intihar gibi parlak fikirlere cesaret edemiyorum.
Hayatta olduğumu öğrendiğinde beni yaşıyor sanacaksın.
Oysa ki hayatın yaşanılabilir bir şey olmadığını her darbesinde öldüğünde anlayacaksın.
O zaman geri geleceksen eğer kapılarım ardına kadar kapalı.
Ardına kadar kapadığın kapılarının ardında benim kadar beklemeden affetmemi beklersen eğer beni umursamayışlarını hatırla.