Tıpkı bir şehir gibi, elbet yalnız kalır insan.

Karanlığa yakışmayan tek şey, gecenin üzülmek için önüme serdiği parlak fikirleriydi.
Denizin kıyıya vuran dalgalarının es geçtiği tek bankta oturan bendim.
Diğerleri ıslak olduğu için değil, benden başka ölü bir insan olmadığı için boştu.
Bir sigara yaktım.
Aklımda bulunan bütün güzel şeylerin ölmesi için yardım ettim geceye.
Sonra "keşke" dedim.
Keşke insanları nasıl tanıdıysam, öyle davransaydım onlara.
Hiç kimseye iyi biri olmasaydım.
İşte tam da burada olmazdım.
En azından sevilirdim.
Ben de gece gibi olsaydım.
İnsanların canını yaksaydım.
Ve onlarda beni sevmeye devam etselerdi.
Keşke..